بانی روضه اباعبدلله

گاهی وقت ها با خودم فکر میکنم اگه پول داشتم چی کار میکردم و چی کار نمیکردم. برای ما بچه هیئتی ها راه پول خرج کردنمون هم مشخصه. ماشین بخریم که بریم هیئت، خونه بزرگ بخریم که بتونیم توش هیئت بگیریم، اصلا بتونیم بانی روضه بشیم و از گریه کنا و سینه زن ها پذیرایی کنیم و خیلی کارهای دیگه. مثلا از پارسال بد تو فکرمه که محرم اتاقم رو مشکی بزنم. یا مثلا یه بار 48تم من بانی مراسممون بشم. یا بتونم یه هیئت مجازی راه بندازم. کار زیاده ولی اجرا شدنش پول میخواد. خداکنه خدا برسونه بتونیم تو این راه خرج کنیم.

بچه که بودم، یادم نمیره، اصلا ما امام حسینی شدنمون رو مدیون مادرامون هستیم. از این روضه به اون روضه؛ یا حتی خودمون که روضه میگرفتیم میگفت برید در خونه ها در بزنید بگید ساعت مثلا 5 بیان روضه. یا محرما که میشد، اون موقع بهار بود، آخر ده متری یا سر کوچه که شربت میدادند، میگفت برید بگیرید. دسته که راه می افتاد مادرمون ما رو روونه میکرد که بریم نگاه کنیم. اصلا میگفت هر موقع راه افتاد خبر بدید و ما به چه شور و  اشتیاقی با مادر میرفتیم به تماشا و تا یه جاهایی هم دنبال دسته میرفتیم.

یکی از اون چیزهایی که هیچ وقت یادم نمیره این بود که گاهی اوقات که روضه خون های رهگذر میومدند و توی کوچه ها با بلندگوهای خربزه ای شون روضه میخوندند، مامانم پول میداد که برم بهش بدم. یه دفعه دقیق یادمه که گفت برو بگو روضه حضرت رقیه (ره) رو بخونه!! اصلا یادم نمیره..

خلاصه اینکه ما هر چی تو این راه یاد گرفتیم و اگه حسینی شدیم، از مادرمون بوده. خدا انشالله مادرم رو و همین طور پدرم رو که ایشون هم حق بزرگی در ادامه راه به گردنم داشته شریک همه ی روضه ها و مجلس ها و اشک هام کنه.

امسال از اول محرم یکی از همون روضه خون های رهگذر شب ها تو محله میچرخید و روضه میخوند. امشب هم اومده بود. پول که نداریم مجلس روضه بگیریم، ولی میتونیم بانی روضه امام حسین (ع) بشیم. اینم از مادرمون یاد گرفتیم..