درود بر رامبد

همیشه هر وقت از شهدا صحبت کردیم، حرف احساسی زدیم

نقش احساسی بازی کردیم

و کلا احساسات مردم رو درگیر کردیم

نمیگم درست نیست؛ کاملنم درست.

اما دیشب حاجاقا پناهیان میگفت شهادت یک کار کاملا عقلانیه

یعنی اینکه همش احساس نیست

درسته اگه بخوای اشک کسی رو در بیاری باید احساساتشو درگیر کنی، ولی آیا همش احساسات؟! پس منطق و عقلانیت چی؟!

گاهی اوقات موضوعاتی به ذهنم میرسه که با خودم میگم مثلا قشنگ میشه اگه بیاد توی خندوانه

آخرین موضوعی که به ذهنم خطور کرده بود، مدافعان حرم بود

ولی برام سخت بود تصور اینکه چطور میشه توی یه برنامه طنز اونها رو آورد

اما امشب میهمانان خندوانه دو خانواده شهید مدافع حرم بودند

و میلیون ها بیننده که شنیدند همسر شهید گفت: "قدر امنیت و آرامشی که دارید بدونید.."

واقعا به چه شکلی میتونستیم این حرف رو به گوش این همه مردم، با تمایلات و گرایش ها و اعتقادات و افکار مختلف برسونیم!؟

درود.. درود بر شرف رامبد، که نشون داد برای حرف زدن از شهیدان مدافع حرم، لازم نیست حتما روضه خوند..

* نمیخوام اشتباه برداشت بشه. خیلی جاها در خلال همون روضه حرف های عقلانی و منطقی گفته میشه و بد هم به دل میشینه. اصلا وقتی احساسات برانگیخته میشن، حرف های عقلانی راحت تر پذیرفته میشن. ولی واسه مخاطب خاص خودش..